Deel 1 van onze kennismaking met BlackRock sloten we af in 2019, een uiterst belangrijk jaar voor de overname van onze planeet door BlackRock. We gaan hier verder met een uitgebreid artikel over het vervolg.
De financiële machtsgreep genaamd Covid-19
In januari 2019 kroop Joe Biden met zijn pet in de hand naar het kantoor van Larry Fink in Wall Street om de zegen van de financiële titaan te zoeken voor zijn presidentsverkiezing. “Ik ben hier om te helpen”, antwoordde Fink naar verluidt.
WEF en BlackRock
Op 22 augustus 2019 in datzelfde jaar voegde Larry Fink zich bij illustere figuren als Al Gore, Chrystia Freeland, Mark Carney én Klaus Schwab, in de ‘Board of Trustees’ van het World Economic Forum. Dit is aldus het WEF een organisatie die “dient als de bewaker van de missie en waarden van het World Economic Forum”. “Maar welke waarden zijn dat precies?”, vraag je je misschien af?
Start pandemie
En was nog een andere gebeurtenis die plaatsvond op 22 augustus 2019 en die vandaag onze aandacht trekt. Het blijkt dat 22 augustus niet alleen de datum was waarop Fink zijn globalistische ridderschap in het WEF-bestuur behaalde, het was ook de datum waarop de financiële staatsgreep (later ten onrechte een “pandemie” genoemd) daadwerkelijk begon.
Monetair systeem begrijpen
Om te begrijpen wat er die dag gebeurde, moet je de structuur van het Amerikaanse monetaire systeem begrijpen. In essentie zijn er eigenlijk twee soorten geld in het banksysteem: er is “bankgeld” – het geld dat jij en ik gebruiken om transacties uit te voeren in de reële economie – en er is “reservegeld”: het geld dat banken in bewaring houden bij de Federal Reserve. Deze twee soorten geld circuleren in twee afzonderlijke monetaire circuits, ook wel het retailcircuit (bankgeld) en het wholesalecircuit (reservegeld) genoemd.
Om een idee te krijgen van wat dit eigenlijk betekent, raden we je ten zeerste aan om de onmisbare video’s van John Titus over dit onderwerp te bekijken, met name “Mommy, Where Does Money Come From?” en “Wherefore Art Thou Reserves?“?” en “Larry and Carstens’ Excellent Pandemic.”
Reservegeld vs. gedrukt geld
Maar het punt van het systeem met twee circuits is dat, historisch gezien, de Federal Reserve nooit in staat was om “geld te drukken” in de zin zoals mensen die term gewoonlijk begrijpen. Het is in staat om reservegeld te creëren, dat banken bij de Fed in deposito kunnen houden om aan hun kapitaalvereisten te voldoen. Hoe meer reserves ze bij de Fed hebben geparkeerd, hoe meer bankgeld ze mogen toveren en uitlenen aan de reële economie.
De kloof tussen het door de Fed gecreëerde reservegeld en het door de bank gecreëerde bankgeld werkt als een soort stroomonderbreker. Dit is de reden waarom de stortvloed aan reservegeld die de Fed creëerde in de nasleep van de wereldwijde financiële crisis van 2008 niet resulteerde in een piek in commerciële bankdeposito’s.
Opvallende financiële gebeurtenis
Maar dat veranderde drie jaar geleden allemaal. Zoals Titus opmerkt, was tegen de tijd van de p(l)andemische reddingsoperaties van 2020 de hoeveelheid bankgeld die in deposito was bij commerciële banken in de VS – een cijfer dat nooit enige correlatie had vertoond met het totale bedrag aan reserves die bij de Fed in deposito werden gehouden – plotseling scherp in de pas met de stijgende balans van de Fed.
Er was duidelijk iets gebeurd tussen de reddingsoperatie van 2008 en de reddingsoperatie van 2020. Terwijl de vloedgolf van reservegeld die werd losgelaten om de banken te kapitaliseren bij de eerdere reddingsoperatie zijn weg naar de “echte” economie niet had gevonden, had het reddingsgeld van 2020 dat wel.
Wat was er gebeurd?
BlackRock was ingestapt; dát is wat er was gebeurd…
Concreet publiceerde BlackRock op 15 augustus 2019 een rapport onder de typisch oogverblindend saaie titel: “Dealing with the next downturn: From unconventional monetary policy to unprecedented policy coordination“.
Hoewel het artikel niet de aandacht van het grote publiek trok, genereerde het wel wat pers in de financiële media. En veel belangrijker: het wekte de belangstelling van de meute centrale bankiers die afzakten naar Jackson Hole, Wyoming, voor het jaarlijkse Jackson Hole Economic Symposium op 22 augustus 2019. Exact dezelfde dag dat Fink werd benoemd tot lid van het WEF-bestuur.
Timing rapport
Het thema van het symposium, dat centrale bankiers, beleidsmakers, economen en academici samenbrengt om economische kwesties en beleidsopties te bespreken, was “Challenges for Monetary Policy”. Het rapport van BlackRock, dat een week voor het evenement werd gepubliceerd, was zorgvuldig samengesteld om de parameters van die discussie te bepalen.
Het is op zich geen verrassing dat het rapport de aandacht trok van de centrale bankiers. Het voorstel van BlackRock kwam immers met een stamboom. Van de vier coauteurs van het rapport waren er drie zelf voormalige centrale bankiers: Philipp Hildebrand, de voormalige president van de Zwitserse Nationale Bank; Stanley Fischer, voormalig vicevoorzitter van de Federal Reserve en voormalig gouverneur van de Bank of Israel; en Jean Boivin, de voormalige plaatsvervangend gouverneur van de Bank of Canada.
Wereldschokkende effecten op monetaire orde
Maar afgezien van de achtergrond van de auteurs, was het het thema “Omgaan met de volgende recessie” dat zulke wereldschokkende effecten zou hebben op de wereldwijde monetaire orde.
Het rapport begint met het signaleren van het dilemma waar de centrale bankiers anno 2019 in zaten. Na jaren van kwantitatieve verruiming (QE) en nulrentebeleid en zelfs het eens ondenkbare negatieve rentebeleid hadden de bankiers bijna geen ruimte meer om te opereren.
Zoals BlackRock opmerkt:
“De huidige beleidsruimte voor wereldwijde centrale banken is beperkt en zal niet voldoende zijn om te reageren op een aanzienlijke, laat staan een dramatische neergang. Conventioneel en onconventioneel monetair beleid werkt voornamelijk door het stimulerende effect van lagere korte- en langetermijnrentetarieven.
Dit kanaal is bijna uitgeput: een derde van het universum van staatsobligaties en investment grade van ontwikkelde markten heeft nu een negatief rendement en de wereldwijde obligatierendementen naderen hun potentiële bodem. Verdere steun kan niet worden gegeven met verder dalende rentetarieven.
De enige andere optie van de zogenaamde centrale planners om geld in de economie te krijgen (fiscale uitgaven onder toezicht van de wetgevende macht) was eveneens gedoemd te mislukken in het geval van een economische crash:
Fiscaal beleid kan bedrijvigheid stimuleren zonder afhankelijk te zijn van renteverlagingen – en wereldwijd zijn er sterke argumenten voor uitgaven aan infrastructuur, onderwijs en hernieuwbare energie met als doel de potentiële groei te verhogen. De huidige lage tarieven zorgen ook voor meer fiscale ruimte. Maar het begrotingsbeleid is doorgaans niet soepel genoeg en er zijn grenzen aan wat het alleen kan bereiken.
Met een wereldwijde schuld op recordniveau, zou een grote fiscale stimulans de rente kunnen verhogen of de verwachtingen van toekomstige begrotingsconsolidatie kunnen aanwakkeren, waardoor de stimulerende impuls wordt ondermijnd en misschien zelfs teniet wordt gedaan.”
‘Direct gaan’
Wat was het antwoord van BlackRock op dit raadsel? Een geweldige reset natuurlijk! Nee, niet Klaus Schwabs Great Reset. Een ander soort ‘grote reset’. De “Going Direct”-reset.
Er is een ongekende reactie nodig wanneer het monetaire beleid uitgeput is en fiscaal beleid alleen niet voldoende is. Die reactie zal waarschijnlijk inhouden “direct gaan”: direct gaan betekent dat de centrale bank manieren vindt om het geld van de centrale bank rechtstreeks in handen te krijgen van uitgevers in de publieke en private sector. Direct gaan, dat op verschillende manieren kan worden georganiseerd, werkt door:
- het rentekanaal te omzeilen wanneer de traditionele toolkit van de centrale bank is uitgeput en
- het afdwingen van beleidscoördinatie, zodat de fiscale verruiming niet leidt tot een compenserende stijging van de rentetarieven.
De auteurs van het voorstel van BlackRock benadrukken verder dat ze het niet hebben over het zomaar of niet willen storten van geld op de bankrekeningen van mensen. Zoals medeauteur van het rapport, Phillip Hildebrand, zeker benadrukte in zijn verschijning op Bloomberg op de dag van de publicatie van de krant, was dit niet Bernanke’s idee van “helikoptergeld”.
Het was ook geen versie van de moderne monetaire theorie (MMT), waarbij de overheid simpelweg geld bijdrukt om rechtstreeks in de economie uit te geven – zoals medeauteur van het rapport, Jean Boivin, graag benadrukte in zijn optreden in januari 2020 op BlackRock’s eigen podcast waarin hij het idee besprak.
Noodfaciliteiten
Nee, dit zou een proces worden waarbij faciliteiten voor speciale doeleinden – die ze “permanente fiscale noodfaciliteiten” (SEFF’s) noemden – zouden worden gecreëerd om bankgeld rechtstreeks op de commerciële rekeningen van verschillende entiteiten in de publieke of private sector te injecteren. Deze SEFF’s zouden onder toezicht staan van de centrale bankiers zelf en zo de stromen van de twee monetaire circuits kruisen op een manier die nog nooit eerder was gezien.
Eventuele aanvullende maatregelen om de economische groei te stimuleren, zullen verder moeten gaan dan het rentekanaal en “direct gaan” – wanneer een centrale bank de rekeningen van de particuliere of publieke sector rechtstreeks met geld crediteert.
Subsidiëring van uitgaven
Op de een of andere manier zal dit subsidiëring van uitgaven betekenen – en een dergelijke maatregel zou eerder fiscaal dan monetair zijn. Dit kan rechtstreeks via fiscaal beleid of door de toolkit voor monetair beleid uit te breiden met een instrument dat fiscaal van aard zal zijn, zoals kredietverruiming door middel van het kopen van aandelen. Dit impliceert dat een effectieve stimulans coördinatie tussen monetair en fiscaal beleid vereist – impliciet of expliciet!
Kortom…
Nog even samengevat. Op 15 augustus 2019 kwam BlackRock met een voorstel waarin centrale banken werden opgeroepen om een volledig ongekende procedure te volgen om geld rechtstreeks in de economie te injecteren in het geval van de volgende recessie. En op 22 augustus 2019 kwamen de centrale bankiers van de wereld bijeen in Wyoming voor hun jaarlijkse meeting om deze ideeën te bespreken.
En luisterden de centrale bankiers naar BlackRock? Absoluut! We zagen namelijk hoe commerciële bankdeposito’s voor het eerst in de geschiedenis synchroon begonnen te lopen met de balans van de Fed. Laten we daar nog eens naar kijken:
Het waren niet de reddingsoperaties van maart 2020 waar de correlatie tussen de Fed-balans en commerciële bankdeposito’s het veelbetekenende teken was van een BlackRock-stijl “direct gaan” waar de reddingsoperatie – begon.
Het was eigenlijk in september 2019 – maanden voordat de p(l)andemie een glinstering was in de ogen van Bill Gates – toen we begonnen te zien dat geldschepping van de Federal Reserve rechtstreeks haar weg vond naar het monetaire circuit van het Retail circuit.
Financiële staatgreep
Met andere woorden: binnen een maand nadat BlackRock dit revolutionaire nieuwe type fiscale interventie voorstelde, begonnen de centrale banken datzelfde idee te implementeren. De Going Direct Reset – of eigenlijk een financiële staatsgreep – was begonnen.
Deze lopende directe interventie werd later gecompenseerd door de volgende zwendel van de Fed om spaarders meer staatsschuld op te dringen, maar dat is een ander verhaal. Het punt is dat het taboe om ‘direct te gaan’ was verbroken en het duurde niet lang voordat de centrale bankiers een perfect excuus hadden om die zaak door de strot van het publiek te duwen.
Wat ons werd verteld dat het een “pandemie” was, was in feite op financieel vlak slechts een excuus voor een absoluut ongekende pomp van biljoenen dollars van de Fed rechtstreeks in de economie!
Dit verhaal van hoe de directe reset precies werd geïmplementeerd tijdens de reddingsoperaties van 2020 is fascinerend. Maar voor nu is het voldoende om te begrijpen wat de centrale bankiers uit de Going Direct Reset hebben gehaald: het vermogen om het fiscale beleid en de economie over te nemen op een directe manier.
BlackRock als reddende engel
Maar wat heeft BlackRock hieruit gehaald? Uiteindelijk moest beslist worden wie de p(l)andemische reddingszwendel zou gaan beheren. Drie keer raden tot wie de Fed zich wendde. Als je BlackRock geraden hebt, dan klopt dat!
In maart 2020 huurde de Federal Reserve BlackRock in om drie afzonderlijke reddingsprogramma’s te beheren: het commerciële door hypotheek gedekte effectenprogramma, de aankopen van nieuw uitgegeven bedrijfsobligaties en de aankopen van bestaande obligaties van beleggingskwaliteit en krediet-ETF’s.
Deze reddingsactie was niet zomaar een excuus voor BlackRock om toegang te krijgen tot de staatskas en fondsen te verdelen onder bedrijven in zijn eigen portefeuille, hoewel dat zeker wel zo was. Het was ook een handig excuus voor BlackRock om een van zijn eigen meest waardevolle activa te redden: iShares, de verzameling van op de beurs verhandelde fondsen (ETF’s) die het in 2009 voor 13,5 miljard dollar van Barclays verwierf en dat was uitgegroeid tot een moloch van 1,9 biljoen dollar in 2020.
BlackRock kocht eigen EFT’s
Pam en Russ Martens – die al jaren over BlackRock schrijven in hun Wall Street On Parade , zeggen hierover in hun artikel BlackRock Is Bailing Out Its ETFs with Fed Money and Taxpayers Eating Losses:
“BlackRock krijgt van de Fed toestemming om zijn eigen ETF’s voor bedrijfsobligaties te kopen als onderdeel van het Fed-programma om de markt voor bedrijfsobligaties te ondersteunen. Volgens een rapport in Institutional Investor op maandag heeft BlackRock, namens de Fed, “van 12 mei tot 19 mei $ 1,58 miljard aan ETF’s van beleggingskwaliteit en hoogrenderende waarde gekocht, waarbij de iShares-fondsen van BlackRock 48 procent van de waarde van $ 1,307 miljard vertegenwoordigen.
Geen biedcontracten en eigen producten opkopen? Wat kan daar mis mee zijn? Om de zaken nog flagranter te maken, heeft de stimuleringswet, bekend als de CARES-wet, $ 454 miljard aan belastinggeld gereserveerd om de verliezen op te vangen in de reddingsprogramma’s die door de Fed zijn opgezet. In totaal is $ 75 miljard toegewezen om verliezen op te vangen in de opkoopprogramma’s voor bedrijfsobligaties die worden beheerd door BlackRock. Aangezien BlackRock zijn eigen ETF’s mag opkopen, betekent dit dat belastingbetalers verliezen zullen pakken die anders zouden toekomen aan het bedrijf van miljardair Larry Fink en zijn investeerders.’
Toen het contract van de Fed met BlackRock voor het beheer van het ETF-aankoopprogramma werd aangekondigd, probeerde The New York Times dekking te zoeken voor de zwendel door erop te wijzen dat het contract dat de Fed ondertekende ervoor zou zorgen dat BlackRock “niet meer zal verdienen dan $ 7,75 miljoen per jaar voor de belangrijkste obligatieportefeuille die het zal beheren” en dat het bedrijf “ook geen vergoedingen mag verdienen op de verkoop van door obligaties gedekte exchange-traded funds, een segment van de markt dat het domineert.”
Maar dit slaat natuurlijk volledig (en ongetwijfeld opzettelijk) de plank mis.
Forse omzetstijging BlackRock
Zoals The Wall Street Journal in september 2020 meldde, steeg de omzet van BlackRock met 11,5% tot $ 261 miljoen in het tweede kwartaal van 2020 dankzij een stijging van $ 34 miljard aan ETF’s onder beheer van BlackRock. Zoals Bharat Ramamurti, een lid van het congresorgaan dat toezicht houdt op de stimuleringsprogramma’s voor het coronavirus van de Fed, opmerkte in het WSJ-rapport, is de zwendel die BlackRock uithaalde niet bepaald ‘raketwetenschap’.
Zelfs als BlackRock afziet van zijn vergoedingen voor de aankopen die de Fed doet, betekent het feit dat het aan dit programma is gekoppeld, dat andere investeerders zich zullen haasten om deel te nemen in de BlackRock-fondsen. BlackRock genereert uiteraard vergoedingen uit die stromen. Het netto resultaat is daarmee zeer lucratief voor BlackRock.
De cijfers spreken voor zich. Nadat BlackRock toestemming had gekregen om zijn eigen ETF-fondsen te redden met het nieuw geslagen ‘going direct’-geld van de Fed, steeg iShares opnieuw en overtrof vorig jaar $ 3 biljoen aan beheerd vermogen.
Wereldwijd beheer
Maar het was niet alleen de Fed die de rode loper uitrolde voor BlackRock om het reddingsplan uit te voeren dat BlackRock had gemaakt. Bankiers van over de hele wereld stonden in de rij om BlackRock hun marktinterventies te laten beheren.
In april 2020 kondigde de Bank of Canada aan dat het (wie anders?) BlackRock’s Financial Markets Advisory (FMA) inhuurt om te helpen bij het beheren van zijn eigen programma voor het kopen van bedrijfsobligaties ter waarde van $ 10 miljard.
Vervolgens huurde de Zweedse centrale bank, de Riksbank, in mei 2020 ook BlackRock in als externe adviseur om “een analyse uit te voeren van de Zweedse markt voor bedrijfsobligaties en een beoordeling van mogelijke ontwerpopties voor een mogelijk programma voor de aankoop van bedrijfsobligaties”.
BlackRock regeert financiële wereld
Zoals we in deel 1 van deze serie zagen, had de wereldwijde financiële crisis BlackRock op de kaart gezet, waardoor de dominantie van het bedrijf op het wereldtoneel werd gevestigd. CEO Larry Fink verkreeg hierdoor de status van ‘Wall Street-royalty’.
Met de Going Direct Reset van 2020 had BlackRock de wereld compleet veroverd. Het bedrijf dicteerde nu interventies van de centrale bank en handelde vervolgens in elke denkbare rol en in directe schending van de regels voor belangenconflicten, optredend als consultant en adviseur, als manager, als koper, als verkoper en als investeerder bij zowel de Fed als de banken, bedrijven, pensioenfondsen en andere entiteiten die het redde.
De klauwen van BlackRock
Met de komst van de p(l)andemie had BlackRock zijn positie als The Company That Owns The World verstevigd. Maar opnieuw blijven we zitten met dezelfde knagende vraag: wat probeert BlackRock met deze kracht te doen? Waartoe is het in staat? En wat zijn de doelstellingen van Fink en zijn medereizigers?
Het antwoord, dat we later zullen bespreken, is dat BlackRock nu probeert de samenleving zelf naar haar hand te zetten en daarbij de loop van de beschaving vorm te geven.
Wordt wederom vervolgd. . . .
Vooruitblik op deel 3: forcing behaviours
Larry Fink legt uit wat zijn definitie is van Stakeholder Capitalism. Je moet gedrag afdwingen binnen een bedrijf. BlackRock stelt ook eisen aan haar klanten overeenkomstig de ESG. ESG staat voor Environment, Social en Governance. Dit zijn de drie onderwerpen waarop ondernemingen op duurzaamheid worden beoordeeld. ESG is niets meer dan een sociaal kredietsysteem voor bedrijven en voor BlackRock een instrument om de beurswaarde van zijn activa te manipuleren.
Gerelateerde artikelen:
Abonneer je op The Freedom Reset en deel onze artikelen!
Volg ons ook op Telegram en Twitter
