“Als mensheid staan we door CO2 aan de rand van de afgrond. Dat is de boodschap die al jaren klinkt en met mijn ‘Club van Rome-achtergrond’, dacht ik er een tijd lang ook zo over. Totdat ik na mijn pensionering als Chief Technical Officer bij Philips de tijd kreeg om er eens écht in te duiken. En dan ontdek je al snel dat het hele idee van een klimaatcrisis voornamelijk gebaseerd is op ‘circumstantial evidence’.
Het klimaat kun je niet, ook niet gedeeltelijk, in een laboratorium simuleren, laat staan dat je er in de natuur mee kunt experimenteren. Onze kunde van het uiterst complexe fenomeen ‘klimaat’, is dus louter gebaseerd op observaties en de (huidige) interpretaties daarvan. Misschien allemaal best plausibel, maar wel op basis van onze, nog altijd beperkte kennis van het klimaat. Maar ook op basis van niet-bewezen aannames, wankele modellen en een veel te korte periode van betrouwbare observaties.
Gelukkig zijn er nog wel wat geïnteresseerde outsiders, meestal gepensioneerde wetenschappers die voor hun dagelijks brood niet meer afhankelijk zijn van het vergaren van onderzoeksgelden, die weten dat de klimaatwetenschap verre van settled is.”
De klimaatillusie
Zo begint de inleiding van het essay De Klimaatillusie dat Ad Huijser schreef voor Stichting Clintel. Huijser, voormalig hoofd van het vermaarde Philips NatLab, verdiepte zich na zijn pensioen uitputtend in het klimaatdossier. Hij schreef er meerdere artikelen over, onder andere voor de Amerikaanse website Watts Up With That. In dit essay vat hij zijn kennis over het klimaat samen voor een breed publiek.
De kern van zijn betoog is dat de alarmistische scenario’s waarbij Co2 de belangrijkste veroorzaker zou zijn van klimaatverandering op geen enkele vorm van wetenschap zijn gestoeld. Het probleem met het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) bevindt zich al in de ‘Terms of Reference’ die de basis vormen voor hun opdracht.
De opdracht die dit instituut heeft meegekregen is de mate vast te stellen waarin de mens het klimaat doet opwarmen. Wetenschappelijk gezien is dit geen opdracht, want de uitkomst ligt al besloten in de opdracht zelf. Iedere serieuze wetenschapper zou eerst onderzoeken of de mens wel invloed heeft op dit bijzonder complexe fenomeen en als dit het geval is, proberen te bepalen hoe groot de bijdrage is op het totaal van zaken dat invloed heeft op de klimaatontwikkeling.
Eendimensionale modellen
Het IPCC gebruikt echter eendimensionale (Co2)modellen waarbij overige factoren buiten beschouwing worden gelaten. Is dat niet erg genoeg, dan blijken deze modellen consequent verkeerde uitkomsten te geven over zelfs korte termijnontwikkelingen aangaande de wereldwijde temperatuur. Het KNMI gebruikt modellen om het weer te voorspellen over een periode van twee weken die veelvuldig worden aangepast in de twee voorafgaande weken aan de voorspelling. Als we niet in staat zijn om zelfs maar twee weken te voorspellen, hoe realistisch is het dan om de ontwikkeling van het klimaat over een periode van een eeuw te voorspellen? De vraag stellen is hem beantwoorden.
Klimaatlockdowns
Voldoende reden dus om jezelf te overtuigen van wat je als meest correcte lezing van de werkelijkheid beschouwt. Ons lijkt de conclusie voor de hand liggen dat deze discussie wordt misbruikt voor geld, macht en de ultieme controle over ons bestaan en dat van onze geliefden. De eerste initiatieven op het gebied van klimaatlockdowns zijn inmiddels al genomen. Dit betreft de zogenaamde ’15-minuten-steden’ waarin je een quotum krijgt toebedeeld voor het reizen binnen je gemeente of stad. Overtreed je dit quotum dan krijg je ten minste een boete. Of misschien zelfs op termijn wel een gevangenisstraf? Je wereld wordt daarmee gereduceerd tot een minimum. Mocht je voor een noodgeval toch de ‘grens’ over moeten, dan is dat pech hebben. De steden waar dit is aangekondigd en concreet ingevuld gaat worden zijn onder andere Parijs, Brisbane, Melbourne en Oxfordshire, maar er zijn er meer in de maak.
Op weg naar totale controle
Waarschijnlijk is het zo dat met de komst van de CBDC (digitale euro) je je helemaal geen zorgen hoeft te maken over reizen op kleine of grote schaal. Je (virtuele) betaalkaart is dan zo geprogrammeerd dat je waarschijnlijk niet eens de benodigde stroom, benzine of diesel voor je auto kunt kopen omdat de overheid niet wil dat je dit doet. Je werkt dan alleen nog maar vanuit huis voor een Universeel Basis Inkomen waarbij je strikt de regels volgt van je Sociaal Kredietsysteem. Doe je dit niet, dan wordt jou de toegang tot je geld ontzegd en mag je verhongeren in je eigen tijd…
➡️Lees ook het artikel: Klimaatwaanzin of klimaatrealisme?
